Kunt u uzelf even voorstellen? 

Ik ben Angela de Jong, ik ben 49 jaar en ik schrijf vijf keer per week columns in het Algemeen Dagblad over televisie.  

Wat is uw verband met VOC? 

Ik ben moeder van mijn dochters Fiene en Noor die allebei bij VOC voetballen. En van zoon Wisse die eerst bij VOC speelde en nu bij Sparta AV voetbalt. Ook is mijn man hoofdredacteur geweest van het VOCabulaire. En mijn neefjes spelen hier en mijn broer zit in het bestuur. 

Bent u voor een voetbalclub, zo ja, welke? 

Ik moet wel Feyenoord zeggen, mijn oudste dochter is heel erg fan van Feyenoord en mijn hele gezin eigenlijk ook wel. Sparta vind ik ook leuk maar ik ben meer een Feyenoord-fan. 

Welke sport heeft u gedaan? 

Ik heb niet op voetbal gezeten, maar ik heb wel tennis gedaan rond mijn vijftiende en nu doe ik meer aan fitness. 

Wat houdt uw beroep precies in? 

Het houdt in dat ik iedere dag stukjes schrijf voor de krant en de website van het Algemeen Dagblad met ook nog een paar andere kranten die daarbij horen. Ik deel mijn mening dan over iets wat ik die avond op de televisie heb gezien. Dat kan een programma, presentator of zelfs een fragment zijn. Ik kijk dus veel tv voor mijn werk. Mijn zoon vindt het eigenlijk niet echt werk.... 

Hoe bent u in uw vak gerold? 

Toen ik 17/18 was moest ik na gaan denken over wat ik later zou willen doen, dus toen dacht ik aan wat ik leuk vond en dat was televisie en ik vond in het AD de pagina's die over televisie gingen leuk en ik vond schrijven leuk, dus als ik iets zou willen worden was het wel mediajournalist bij het AD. Toen ben ik Film- en Televisiewetenschappen in Utrecht gaan studeren. En intussen ben ik bij een huis- aan huisblad genaamd Postiljon gaan werken, hier in de regio. Zo ben ik langzaam mijn vak in gerold.  

Was de televisie altijd al uw interesse? 

Ik heb televisie al vanaf ik mij kan herinneren leuk gevonden. Maar er werken zag ik niet per se zitten. Ik vond het vooral interessant om te zien wat het met mensen doet. Bij de meeste mensen staat de tv in het midden met een bank erom heen en is dus het middelpunt van de woonkamer. Dat bepaalt heel erg hoe mensen naar de wereld kijken, letterlijk en figuurlijk. En die macht met alles wat daarbij hoort en ook het televisiewereldje, met imago’s die heel belangrijk worden gevonden en waar voor de schermen vooral glitter & glamour is maar achter de schermen een enorme zooi is. Dat vind ik er fascinerend aan.

U heeft laatst een carrière switch genoemd, vindt u uw werk niet meer leuk worden? 

Nou, ik schrijf al bij het Algemeen Dagblad sinds 2005 over televisie en maak columns sinds 2010. Dus in die zin vind ik het misschien tijd om iets te gaan veranderen. Dat betekent niet dat ik wegga bij het Algemeen Dagblad, ik blijf nog gewoon stukjes schrijven. Maar ik word volgend jaar 50 en dat is misschien wel een mooi moment om minder over Gordon te gaan schrijven. Daar word ik dan toch iets te oud voor.

Hoe is het om bekend te zijn? En wordt u herkend? 

Ja, ik word zeker wel eens herkend in Nederland. Tegenwoordig ook soms bij de Belgen. Daar moet ik wel aan wennen. Dat was eigenlijk een beetje mijn veilige haven als we gaan winkelen. Bekend zijn is aan de ene kant best wel leuk, want je wordt soms nog voor een foto gevraagd, maar aan de andere kant: het lijkt heel leuk maar het heeft wel consequenties. Namelijk mijn gezin is dan ook meteen bekend, dus wanneer we gaan uiteten voelen zij zich ook aangestaard. En veel mensen hebben een mening over je en die uiten ze dan online 

Heeft u familie ook last van die kritiek? 

Jazeker, vooral een paar jaar geleden. Er was toen niks speciaals, maar toen begon het allemaal en kwam mijn zoon in de puberteit. Hij vond het wel vervelend, want hij trok het zich dan heel erg aan als mensen iets vervelends over mij zeiden. Zelf ben ik erg blij dat ik ouder was toen ik bekend werd, pas toen ik veertig was. Je kunt er dan toch beter mee omgaan. Ik had m'n leven al op de rit: een man, kinderen, vrienden, huis enz. Dus het had in die zin niet veel consequenties. Ik denk dat jongeren rond de 16 jaar of jonger die bijvoorbeeld bekend zijn geworden met sociale media of een talentenjacht zichzelf minder goed kunnen ontwikkelen, doordat iedereen over jou praat. Ze kunnen dan onzeker worden en zijn zichzelf niet echt. En je kan het nooit zo maken dat iedereen het naar zijn zin heeft of het met je eens is, er is altijd wel kritiek. Daar moet je dan eigenlijk gewoon schijt aan hebben. 

U bent soms best kritisch, hoe wordt dit ontvangen? 

Het ligt er een beetje aan, sommige mensen kunnen er heel slecht tegen en sommige mensen snappen ook niet echt wat de functie van een columnist is. Ik geef mijn mening en daar kun je het mee eens zijn of niet mee eens zijn of je lekker aan ergeren. In de televisiewereld vinden mensen het ook niet altijd leuk. Maar wat mij wel opvalt is dat als je iets kritisch schrijft over de echt groten van het vak, ze daar meer voor open staan en je zelfs ook gelijk geven.

Krijgt u soms haatberichten? 

Ja, niet per se van bekende mensen, maar wel van lezers die het niet begrijpen of fans van iemand waar ik kritiek op heb. 

Ook dreigberichten? En hoe gaat u daar mee om? 

Ja, ik krijg die zeker wel. Ik probeer het gewoon van mij af te laten glijden, maar de ene keer lukt dat beter dan de andere keer. En het probleem is vooral dat het niet alleen om mij gaat, maar ook over de rest van mijn gezin. Die hebben daar ook onder moeten lijden. Het is eigenlijk heel simpel; als het gebeurt doe ik aangifte, daar is zelfs iemand op veroordeeld. Die moest toen een paar maanden de cel in. 

Heeft u nog kritiek op VOC? 

Ik vind dat VOC wel iets meer mag doen voor het meidenvoetbal. Ik heb namelijk 2 dochters die hier voetballen. Mijn oudste dochter hoort bij de eerste lichting die hier kwam voetballen. VOC heeft er in de publiciteit altijd heel handig gebruik van gemaakt dat ze een grote meisjestak hadden. Maar ik merk nu heel vaak dat het team van mijn oudste dochter er eigenlijk maar een beetje bijhangt op de verenging. Als ze thuis moeten voetballen en er is geen plek dan moeten zij naar VV Hillegersberg (voor een veld), maar de J016-4 mag wél hier voetballen. Het is heel jammer want die meiden zijn juist hele fijne ambassadeurs voor de verenging én zijn net zo belangrijk als de jongens. Dat gevoel moet je ze dan ook geven. VOC is nog teveel een oude lullenbolwerk en dat moet veranderen. Ik snap dat de mannen hun vereniging niet willen kwijtraken, maar er komt een veel fijnere vereniging voor terug. Het is zo leuk om te zien dat toen mijn oudste dochter begon er nog weinig meidenteams waren. Nu bij mijn jongste voetballen er veel meer meiden. Maar verder vind ik het een leuke vereniging, hoor. Er wordt op gelet dat er niet wordt gescholden en geschreeuwd aan de lijn. Bij andere clubs is dat wel anders.\

Hoe komt u op de onderwerpen voor uw columns? En is dat lastig? 

Het verschilt wel per avond. Soms is er dan een nieuw programma dat heel belangrijk is of zit Mark Rutte bij Vandaag Inside. Voor de rest kijk ik gewoo veel televisie en hoop ik dat ik iets tegenkom voor mijn column. 

Bent u dan niet bang dat u geen onderwerp kunt bedenken voor uw columns? 

Jazeker, soms ga ik naar bed en dan heb ik nog steeds geen onderwerp. Dan hoop ik maar dat er die ochtend nog iets komt en dat is altijd zo. Soms vraag ik aan mijn collega of hij/zij nog iets heeft gezien. Vaak helpen zij mij dan als ik twijfel tussen twee onderwerpen. De ene dag is makkelijker dan de andere dag. 

Wat is het onderwerp waar u uw mening het liefst over uit? 

Soms is het wel lekker om een column te schrijven over Gordon moet ik eerlijk zeggen. Maar ik probeer het niet te vaak te doen. Uiteindelijk vind ik het leukst als er iets in de maatschappij gebeurt en ze er die avond in talkshows over praten en dat ik daar mijn mening over kan geven. Eigenlijk een soort van mening over een mening. 

Vindt u het soms spannend om op televisie te komen? 

Niet meer, in het begin was ik niet zo bang dat ik stond te kotsen achter de schermen, maar de 1e keer toen ik naar De Wereld Draait Door moest vond ik wel heel eng. Dat kwam ook wel door het hele mythische wat de wereld draait door had. Daarna eigenlijk nooit meer. Op televisie komen vind ik nooit echt eng, je zit aan een tafel met mensen te praten, maar je moet mij niet in mijn eentje op een podium zetten met een zaal vol mensen. Als ik op dat podium wordt geïnterviewd is het nog niet erg, maar als ze zeggen hier is de zaal ga maar je verhaal vertellen dat ren ik gillend weg. 

Twijfelt uw familie soms aan uw mening? 

Zeker! Ze zijn het er soms ook totaal niet mee eens. Laatst was er een nieuwe talenten jacht bij RTL 4 ‘The Headliner’. Ik moest die vrijdagavond naar een talkshow. Zaterdagochtend zei mijn jongste dochter van 11:’ Heb je gisteren the Headliner gekeken, je vond het zeker niks?’ Waar ik op antwoordde: ’Nee, ik vond het niks.’ En toen zei ze:’ Oh papa vond het wel leuk, maar die kijkt niet zo kritisch als jij.’ Ze kunnen na afloop van een talkshow ook zeggen: waarom zei je dat nou? Wat ze echt niet leuk vinden is als ik het over hen heb op tv. Dat doe ik nu ook wel minder, omdat ze ouder worden. Vroeger schreef ik ook heel vaak over ze in de krant, bijvoorbeeld over hoe we samen tv kijken en zij dan iets grappigs zeiden. Maar dat doe ik niet meer. En ik weet nog dat ik in coronatijd bij een talkshow en over een illegaal personeelsfeestje vertelde op de middelbare school van mijn dochter waardoor de helft van de leraren ziek was. Toen kwam een leraar een paar dagen later naar mijn dochter toe met de mededeling dat hij bijna ontslagen was vanwege haar moeder. Soms flap ik het iets te snel uit. 

Heeft u nog een droom die u wilt bereiken? 

Als je het niet over werk hebt zou ik heel graag een half jaar in Italie willen wonen. Echt een fantastisch land. Daar lekker in een dorpje te zitten en alles mee te maken van voorjaar tot najaar lijkt mij fantastisch. Maar daarvoor moet mijn jongste dochter wel 18 zijn, dan mag ze een tussenjaar nemen. Ook nog een droom is om een koffietent te openen op de Bergse Dorpsstraat. Lekker taarten bakken en beetje kletsen met de mensen en dan kan je zaterdag een bord met hapjes bestellen, paar oesters en een fles champagne. Dat lijkt mij echt leuk. 

Zou u uw beroep aan andere mensen aanraden? 

Ja en nee, het is hartstikke leuk en eervol dat je elke dag met je foto en je stukje in de krant staat, maar je moet er wel tegen kunnen dat je een bak kritiek over je heen krijgt en daar kan denk ik niet iedereen tegen kan. 

U bent vaak op televisie, welke talkshow vindt u het leukst? 

Ik heb niet echt een favoriete, maar ik vind Eva Jinek heel goed, Renze vind ik ook goed bij RTL, maar ik moet ook altijd weer lachen om Vandaag Inside. Hoe plat het soms ook is. Ik kan me er ook soms dood aan ergeren, maar ik zit bij alle 3 weleens en ik vind ze alle even leuk. 

Wilt u nog wat tegen de jeugdleden van VOC zeggen? 

Goed je best doen op school, dat is belangrijk. En tegen de meiden: laat je niet gek maken en blijf lekker voetballen.