Dat dit kan gebeuren is in de Vierde Divisie B, zoals in het vorige verslag al benoemd, geen verrassing meer. Het is alleen wel erg vervelend als het je eigen club overkomt, zeker in deze fase van het seizoen. V.O.C. ging in Zoetermeer kansloos ten onder tegen DSO, dat alleen aan winst genoeg had om nog een enigszins realistische mogelijkheid te houden om directe degradatie te voorkomen. Voor V.O.C. gold vooral dat er waarschijnlijk hele goede zaken gedaan zouden worden, gezien de lastige wedstrijden die de concurrenten moesten spelen. Maar ook op dat gebied zat het dit weekend niet mee voor V.O.C.

Eerst maar eens de eigen wedstrijd, op bezoek bij DSO dus. Voor V.O.C. zouden zelfs bij verlies de kansen op directe of indirecte handhaving nog lang niet verkeken zijn. Winst was echter nodig om eindelijk eens stappen in de goede richting te maken op de ranglijst. Tim Zeller, Martijn de Vries en Nico van Mechelen waren helaas niet beschikbaar en dat was toch wel een flinke aderlating, zoals elke afwezige basisspeler dat voor de krappe selectie van V.O.C. is. Tegenstander DSO begon aan de speelronde met een achterstand van zeven punten op V.O.C. en acht op nummer veertien RVVH. Die plek moet worden bereikt om directe degradatie in ieder geval te voorkomen. Dat er voor DSO daarmee in deze speelronde gevoelsmatig meer op het spel stond, was duidelijk te zien op het veld. De spelers van de thuisploeg gingen vanaf het begin vol overtuiging de duels aan op het kurkdroog en traag ogende kunstgrasveld, terwijl ook de harde wind nog een rol speelde. 

Dat de scheidsrechter bij die duels veel (en soms wel wat té veel) toeliet, was niet in het voordeel van V.O.C., dat zich daarover regelmatig bij de leidsman beklaagde. Daar had DSO logischerwijs geen boodschap aan, want het is de arbitrage die de grens bepaalt en aan de spelers om daar niet overheen te gaan. Ondanks de felheid bij DSO verliep het eerste kwartier rustig en zonder echte kansen aan beide kanten. Uit het niets gebeurde toen wat V.O.C. eigenlijk koste wat het kost had moeten en willen voorkomen: de thuisploeg die een vroege voorsprong nam. Een vanaf de rechterkant naar binnen komende aanvaller kreeg net buiten het strafschopgebied veel te veel ruimte en benutte die door keurig geplaatst raak te schieten. Zomaar ineens de voorsprong voor DSO, iets dat ze al een tijd niet voor elkaar hadden gekregen, want DSO scoorde in de vier verloren wedstrijden hiervoor geen enkele keer. Het lag na de goal in de lijn der verwachting dat V.O.C. moest gaan opboksen tegen een tegenstander die tegenhoudt en vertraagt om zo de 1-0 over de streep te trekken, of uit de tegenstoot de voorsprong uit te bouwen. 

In het resterende half uur voor de rust voltrok zich vooral het eerste scenario. V.O.C. had bijna voortdurend de bal en probeerde gaten te vinden in de defensie van DSO. Tussendoor lag het spel regelmatig even stil en er kwam nooit echt tempo in de rommelige wedstrijd. Het ontbrak V.O.C. aan creativiteit en nauwkeurigheid om echt gevaarlijk te worden. Alleen een kopkans (naast) van Bas van der Storm bracht V.O.C. in de buurt van een gelijkmaker. Aan het einde van de eerste helft was V.O.C. wederom niet te spreken over een arbitrale beslissing, namelijk het bijtellen van welgeteld nul extra minuten. Dat was inderdaad heel vreemd, omdat DSO toch aardig wat tijd had gerekt. Dat werd dus beloond en dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn.

Op weg naar de kleedkamer ging keeperstrainer Ed de Goeij hierover in discussie  met het arbitrale trio. Of dat er voor heeft gezorgd dat de scheidsrechter in de tweede helft wel aardig wat tijd bijtrok, laat zich raden. Het was voor V.O.C. in ieder geval beter geweest als het die extra minuten had gekregen in het eerste bedrijf, want bij het laatste fluitsignaal na negentig minuten + extra tijd was de wedstrijd al lang en breed beslist in het voordeel van de thuisploeg. En daar had de scheidsrechter geen enkele schuld aan, laat dat duidelijk zijn. 

De tweede helft was misschien niet de slechtste, maar wel de meest teleurstellende die uw verslaggever dit seizoen van V.O.C. heeft gezien. Met een 1-0 achterstand in een belangrijke wedstrijd ga je ervan uit dat na rust de rug zou worden gerecht en met wind mee het vijandelijke doel zou worden bestookt. Daar kwam niets van terecht. V.O.C. gaat er altijd voor en dat zal nu niet anders zijn geweest, maar het oogde futloos en inspiratieloos. Direct aan het begin van de tweede helft werd DSO al een kans gegund, die er nog niet in ging. Toen bijna een uur gespeeld was, sloeg dat noodlot alsnog toe. Na een kwartier ploeteren zonder succes liet V.O.C. zich kinderlijk eenvoudig wegcounteren en lag de 2-0 erin. Daarna werd helaas zichtbaar waarom V.O.C. dit seizoen al bijna zeventig tegentreffers moest incasseren. Het leek alsof alle geloof in een resultaat met de 2-0 vervlogen was en de sluizen leken te worden opengezet, met nog twee treffers van DSO tot gevolg. 4-0 dus, en dat mag gerust ondermaats worden genoemd. Zeker omdat we weten hoe V.O.C. óók kan spelen, we hadden het een week eerder zelf kunnen zien. Het contrast tussen twee opeenvolgende wedstrijden was dit seizoen nog nooit zo groot. 

Vlak voor tijd werd de eer op papier nog gered door een treffer van Yannick Koevermans, maar dat zorgde niet voor een beter gevoel. Een 4-1 nederlaag als gevolg van een complete off-day voor V.O.C., is de bittere conclusie. Helaas in een wedstrijd waarin de belangen groot waren. Dat deze punten duur zijn, blijkt wel als we alle uitslagen van dit weekend bekijken. RKAVV en Heerjansdam wonnen verrassend en nemen daarmee een voorsprong van vijf punten op V.O.C. Aangezien een van die ploegen moet worden ingehaald om direct veilig te zijn, is dat een doelstelling die we voorlopig maar even uit het hoofd moeten zetten. Alle zeilen zullen eerst moeten worden bijgezet om te voorkomen dat V.O.C. direct degradeert. De directe concurrenten daarvoor zijn Nieuwenhoorn (drie punten meer) en RVVH (één punt meer). V.O.C. kan met een overwinning en gunstige uitslagen volgende week het eerste noodzakelijke sprongetje dus al maken. DSO staat nog altijd onder V.O.C., met nu vier punten achterstand. Dat lijkt nog steeds niet direct een grote bedreiging voor V.O.C., maar in deze onvoorspelbare competitie kan je niks uitsluiten. 

Zelf wedstrijden winnen dus, het liefst alle vijf die ons nog resten. Maar ja, wie wil dat niet…. Stel dat het gebeurt, dan is de kans levensgroot dat V.O.C. direct veilig is, maar het zou op dit moment nogal wereldvreemd zijn om te voorspellen dat dit gaat lukken. Van wedstrijd tot wedstrijd bekijken en dan aan het einde maar zien waar dat ons brengt, is wat V.O.C. nu moet doen. En we benadrukken het nog maar eens: V.O.C. kan van iedereen winnen. Dat weten de spelers zelf ook en zij moeten erin blijven geloven dat een goede eindklassering mogelijk is. 

Het zelfvertrouwen dat uit de goede wedstrijden van dit seizoen kan worden geput, moet als basis dienen om aanstaande zaterdag in eigen huis het sportieve gevecht aan te gaan met het sterke Capelle. Zij staan momenteel gedeeld tweede en zijn vol in een spannende race voor een periodetitel. De tegenstander gaat dus ook vol voor de winst en zal V.O.C. vast niet onderschatten, want eerder dit seizoen had Capelle zomaar thuis van de roodzwarten kunnen verliezen. Met enig fortuin trokken zij toen in de dying seconds nog met 3-2 aan het langste eind, maar de ploegen waren over negentig minuten aan elkaar gewaagd. Ook dat biedt perspectief voor V.O.C.  

Aanstaande zaterdag dus, om 18.00: V.O.C. – Capelle. We rekenen op veel support!