Zeer goed spelend V.O.C. vergeet koploper ASWH pijn te doen: 0-1 (met samenvatting)

Een wedstrijd domineren en op bijna alle vlakken beter voor de dag komen dan de tegenstander, is in zo goed als alle sporten een garantie voor een positief eindresultaat. Voetbal is een van de uitzonderingen en V.O.C. toonde dat in dit seizoen helaas al meermaals aan. Het thuisduel van dit weekend tegen de bijna ongenaakbare koploper ASWH spant tot nu toe wel de kroon. De bezoekers werden over een zeer lange periode en vooral in de tweede helft in een houdgreep gehouden door een uitstekend spelend V.O.C. Af en toe hapte de tegenstander bijna letterlijk naar adem, terwijl V.O.C. legio grote kansen creëerde. Dat het voor V.O.C. precies nul doelpunten heeft opgeleverd, is eigenlijk niet te bevatten. En dat de enige serieus grote kans voor ASWH (behoudens de absolute slotfase) vlak na rust wél werd binnengeschoten, zorgde voor een eindstand die je gezien het spelbeeld gerust onvoorstelbaar kunt noemen: 0-1.

Dat V.O.C. een topprestatie zou moeten leveren om iets over te houden aan de wedstrijd tegen vrijwel zeker de aanstaand kampioen, dat was wel duidelijk. Tot de wedstrijd van dit weekend maakte ASWH relatief weinig goals (31), maar geeft er nog veel minder weg (13). V.O.C. scoorde iets meer dan ASWH tot nu toe (32), maar kreeg ruim vier keer zoveel doelpunten tegen (54). De uitwedstrijd ging met 4-0 verloren. 

In de eerste helft had. V.O.C. een licht overwicht, al leek ASWH dat ook graag aan de roodzwarten te gunnen en sluw te loeren op fouten, die de Ambachters dan met hun sterke en snelle aanvallers af zouden kunnen straffen. Die fouten maakte V.O.C. echter bijna niet en omdat daarnaast gedurende de wedstrijd met steeds meer durf werd gespeeld, kwamen de bezoekers ongewild stukje bij beetje wat verder in de verdrukking. Dat zorgde ervoor dat V.O.C. voor de pauze twee zeer grote kansen kreeg om op voorsprong te komen. De eerste was voor de ijzersterk spelende Wouter van der Loo, die vrij voor de keeper mocht aanleggen. De vingertoppen van de doelman voorkwamen dat de pegel van Wouter in het doel belandde en in plaats daarvan op spatte het schot op de lat uiteen. Ook Tim Zeller, die een plaag voor de ASWH-defensie was met zijn snelheid en individuele acties, kreeg nog een flinke scoringskans, die ook geen goal opleverde. Tussendoor werd ASWH gevaarlijk met een afstandsschot en een poging van binnen de zestien, die vrij ruim over ging, mede doordat Joost van der Loo het doel goed afgeschermde. 

Toen veel toeschouwers nog onderweg waren naar hun positie rond het veld voor het aanschouwen van de tweede helft, had V.O.C. de brilstand al bijna alsnog van het haperende scorebord geschoten. Tim Zeller kreeg het echter niet voor elkaar om zelf binnen te schieten of Sebas Quispel daartoe in staat te stellen. Zo ging ook de grootste kans tot dan toe verloren. Het was inmiddels wel gerechtvaardigd om te stellen dat V.O.C. het verdiende om op voorsprong te komen. Dat dit nog niet gebeurd was, daarmee deed het zichzelf tekort. 

Het missen van deze kans gaf op het balkon de nodige V.O.C.-supporters aanleiding om stilaan te gaan vrezen dat het ‘weer zo’n wedstrijd’ zou worden. Luttele minuten later werd die vrees al bewaarheid. Na een kluts kreeg een ASWH-aanvaller de bal enigszins gelukkig voor de voeten en stond zo pardoes vrij voor de keeper. De manier waarop hij de bal bijna door het net jaagde was een bewijs van klasse en kwaliteit. Eén kans, één goal, met volle overtuiging gemaakt. Daar win je dus wedstrijden mee. 

Dat ASWH die overwinning niet verdiende, daar zullen zij zelf terecht maling aan hebben. V.O.C. zou graag met ze hebben geruild. Hoe dan ook: Winnen is wat V.O.C. gewoon zélf had moeten doen, op basis van het zeer goede en attractieve spel en het aantal kansen dat het daarmee creëerde. Van de veertig minuten die na de 0-1 nog overbleven om gelijk te maken, werden er zeker dertig gevuld met een voortdurend aanvalsbombardement op het doel van ASWH. Tot gevaarlijke tegenstoten kwamen de bezoekers tussendoor eigenlijk amper. De storm van V.O.C. ging in de absolute slotfase iets liggen, al had Wouter van der Loo zelfs in de allerlaatste seconde nog de gelijkmaker op zijn schoen.

Het leek in de dertig minuten waarin de ene aanval de andere opvolgde een kwestie van tijd tot V.O.C. op zijn minst gelijk zou maken en daar kreeg het ook meer dan voldoende riante kansen voor. Ze gingen er geen van allen in, mede door een uitstekend optreden van de keeper van ASWH. Toen Tom Kuil een minuut of twintig voor tijd de grootste kans, vanaf een meter of twee a drie voor een bijna open doel, tegen de lat vuurde, begon uw verslaggever van dienst te vermoeden dat een V.O.C.-goal ondanks alles niet meer zou gaan vallen.

Hoewel gelijkmaken ook daarna dus nog best had gekund, kwam het vermoeden uit en bleef het bij 0-1 voor ASWH. Na het eindsignaal van de werkelijk uitmuntend fluitende arbiter Smeenk (zijn kaarten hield hij op zak in deze sportieve wedstrijd), stortten beide elftallen bijna collectief tegen het kunstgras, om bij te komen van de intense en daarom ook leuke wedstrijd die het was geweest. Helaas voor V.O.C. werd een indrukwekkend optreden tegen de koploper niet beloond met een punt, hoewel dat gezien de veldverhoudingen eigenlijk zelfs een te magere oogst zou zijn geweest. 

Dat V.O.C. heel aardig kan opbouwen en aanvallen, dat wisten we al langer. De meest hoopgevende constatering na de wedstrijd is dus misschien nog wel dat V.O.C. er ditmaal ook in slaagde om amper kansen weg te geven aan de tegenstander. Buiten de enige goal van de wedstrijd en de laatste paar minuten, toen de ruimtes enorm werden, kreeg ASWH het niet voor elkaar om echt gevaarlijk te worden.  Dat was te danken aan het hele elftal (want verdedigen doe je met zijn allen), maar bij het voorkomen van kansen voor de tegenstander springt natuurlijk de prestatie van de vier verdedigers het meest in het oog: Nico van Mechelen, Joost van der Loo, Kas Dullemans en Jeroen Straetemans. Zij speelden een dijk van een wedstrijd en daardoor hoefde keeper Kristian van den Tempel zich niet vaak in te spannen. Wanneer dat toch nodig was, greep hij goed in. In verdedigend opzicht had V.O.C. in deze wedstrijd ook veel te danken aan aanvoerder Yannick Koevermans, die steeds weer op de goede plek stond en zo regelmatig wist te voorkomen dat de linie achter hem aan het werk moest. Hij leverde de veroverde ballen bijna allemaal secuur af bij zijn collega-middenvelders Nito Sequeira en Wouter van der Loo. Zij hadden vooral een groot aanvallend aandeel vandaag, net als natuurlijk de drie daadwerkelijke aanvallers. 

Alle spelers haalden vandaag een dikke voldoende en hoe moeilijk het ook is, de teleurstelling over het resultaat moet snel plaatsmaken voor het vertrouwen dat uit het spel kan worden geput. Als iedereen er komende zaterdag op bezoek bij SC Feyenoord weer net zo vol voor gaat, dan zitten één of meerdere punten er absoluut in. 

LET OP: SC Feyenoord - V.O.C. begint komende zaterdag al om 12.00! Dit vanwege een thuiswedstrijd van het eerste vrouwenelftal van Feyenoord, later die middag. 

Nieuwsarchief Overzicht